Het is een klein wonder te noemen dat het stel Quirijn (trombone) en Marijke (fagot) allebei bij hetzelfde orkest zijn beland. “Aangenomen worden als musicus in een professioneel symfonieorkest is als het winnen van een seizoen X-factor”, volgens Quirijn. Maar de muziek is niet het enige wat dit koppel deelt. Samen hebben ze zoontje Ivar (1,5) en een avontuurlijke missie: de hoogste berg van ieder Europees land beklimmen. Het liefst met Ivar op de rug.
Tekst: Sanne Plantinga | Beeld: B-Visuals Fotografie
De natuur in
Een waterig zonnetje schijnt door de ramen van het Harense vrijstaande huis van Quirijn en Marijke. De koffie en thee staan op de salontafel, er wordt een koekje toegeschoven. Zoontje Ivar (1,5) doet zijn middagslaapje, poes Simi ligt op het vloerkleed onder de piano te slapen. Huisje, boompje, beestje. Zou je zeggen.
Een aantal items in huis doet echter blijken dat dit muzikale koppel stiekem eigenlijk heel avontuurlijk is. In de trapopgang hangt een houtsnijwerk uit Indonesië, in de boekenkast staan allerlei reisverhalen, de fietskar in de garage heeft – met zoontje Ivar erin – al vele landen gezien. Quirijn: “Zodra het kan, mikken we de kampeerspullen achterin onze auto en vertrekken we zo snel mogelijk naar de bergen. Naar een plek waar nog niet alles is volgebouwd en de natuur nog de baas is.” Marijke vult aan: “Met kerst gaan we naar Noorwegen, lekker langlaufen. Het enige nadeel: in Noorwegen krijg je vaak een gekookte aardappel voorgeschoteld. Daarom gaan we ook graag naar Noord-Italië. Daar is de natuur ook prachtig én heb je lekker eten.”
Bergbeklimmen
Het stel deinst niet terug voor een flinke uitdaging. In hun geval betekent dat: de hoogste berg van ieder Europees land willen gaan beklimmen. Ze hebben tot nu toe al 14 landen van dat lijstje afgevinkt. En dan gaat het niet alleen om de bergtoppen bereiken, maar in dat proces ook het land en de mensen leren kennen. Marijke haalt herinneringen op aan het beklimmen van de hoogste berg van Finland, helemaal noordelijk op de aardbol: “Het was midzomernacht, dus het werd niet donker. We wilden daarom de berg ’s nachts gaan beklimmen. Het leek ons een goed idee om om 20.00 uur eerst nog even te gaan slapen, maar er waren zoveel muggen, dat dat niet lukte. Daarom zijn we meteen maar gaan klimmen.”
En daar zat het stel dan, aan het kampvuur. Middenin de nacht, terwijl de zon scheen. Met een drankje in de hand, kletsend met de Sami en een rondje makend op hun quad. Een onvergetelijke ervaring.
Quirijn vervolgt: “Om 23.30 uur stonden we in de zon op de top. Om 2.30 uur kwamen we – op weg terug naar onze auto – drie Sami tegen. Dat zijn oorspronkelijke inwoners van Noord-Finland. Ze zaten aan een meer, middenin de wildernis rond een kampvuurtje. Waar ze de vis die ze net gevangen hadden aan het roosteren waren. En waar ze zich aan het bezatten waren. De één was net gescheiden, de ander had een vervelende vrouw. Daarom waren ze met hun quad hoog de bergen in gevlucht. Totaal verbaasd waren ze om ons te zien, maar ze nodigden ons uit er gezellig bij te komen zitten.” En daar zat het stel dan, aan het kampvuur. Middenin de nacht, in een eindeloze wildernis, terwijl de zon scheen. Met een drankje in de hand, kletsend met de Sami en een rondje makend op hun quad. Een onvergetelijke ervaring.
Samen Oost-Europa veroveren
Het stel wil Oost-Europa nog verder veroveren en Zwitserland en IJsland staan ook nog open. Maar de hoogste berg van IJsland beklimmen wordt wat lastig, volgens Quirijn: “Die berg is onderdeel van de grootste gletsjer van Europa. Nu we Ivar hebben, wordt zoiets wat ingewikkelder. Toch hebben we met hem al heel wat pittige bergtochten gemaakt, ook door de sneeuw. Hij zit dan in een draagzak en vindt alles wel prima. Of we zetten ‘m in de fietskar en sjezen dan snel de haarspeldbochten af. Geen probleem, zolang je niet teveel stuitert. Gelukkig zit er een beetje vering in. En een alarmfunctie. Want Ivar begint vanzelf te brullen als hij het niet leuk meer vindt.”
Het avontuur gaan beide dan ook niet uit de weg, sinds Ivar er is. Ze willen niet alleen nog maar naar Center Parcs en hebben dan ook niet heel veel aan hun levensstijl veranderd. Een paar dingen kunnen niet meer, maar klimmen kan ook met z’n drietjes. Of om de beurt. Quirijn gaat verder: “Tijdens een van onze vorige reizen wilde Marijke graag een dag in haar eentje klimmen. En ik moet bekennen – Marijke doet normaal gesproken iets meer met Ivar dan ik. Ik ging dus met Ivar op pad en besloot een negen uur durende tocht met hem te maken. We aten een pastaatje ’s middags in een berghut en hebben nog drie Duitsers geëvacueerd die niet over een steil sneeuwveld durfden. Het ging prima. Ivar is dan gewoon blij er bij te zijn, wil alles meemaken. Als hij te lang thuis zit, wordt hij vervelend.”
Dreumes Ivar
Dreumes Ivar is een heel relaxed, vrolijk kind. Dat graag wat wil meemaken, ook volgens zijn moeder. Marijke: “Maar hij loopt niet in tien sloten tegelijk. Hij wacht soms voordat hij iets besluit te doen. Zo duurde het best wel lang voordat Ivar ging lopen. Maar op een dag stond hij op en liep hij. Alsof hij van tevoren een soort risico-analyse had gemaakt. Alles met beleid doen, dat past ook wel bij ons. We storten ons niet zonder nadenken in een avontuur.”
Het is vooral de ongerepte ruigheid, frisse lucht, de rust en het fysieke bezig zijn wat het stel de natuur in trekt. Marijke: “Als muzikanten zitten we heel vaak met veel mensen op één podium. Ik vind het dan juist wel lekker om even niet zoveel mensen om ons heen te hebben, om die vrijheid op te zoeken.” “We houden wel van gezelligheid, maar drukte is in het algemeen niet ons ding”, haakt Quirijn in. “We doen ook wel eens een stedentrip, maar dan komen we elke keer weer tot de conclusie dat dat niks voor ons is. Dan hebben we een biertje gedronken op het terras en lekker gegeten en denken we: nu willen we de frisse lucht wel weer in. Naar een plek zonder bestemmingsplan, waar de natuur leidend is.”
Een huis in Haren
Maar voelt het koppel zich hier dan wel happy, in hun stenen huis aan de rand van het dorp Haren? Met een straat voor de deur, en aangeharkte tuintjes? Quirijn: “Natuurlijk zit ik ook het liefst ergens in Italië, in een klein kasteeltje met een zwembad en uitzicht op de bergen. Met een restaurantje in de buurt, waar we perfect al dente gekookte pasta kunnen eten. Maar die situatie bestaat niet. Dus zoeken we dat gewoon tijdens elke vakantie die we hebben op.”
Gelukkig ligt Haren nog relatief in het groen. Marijke: “Hier achter ons is geen bebouwing en je bent zo in Drenthe of bij het Paterswoldse meer. In de zomer varen we daar wel eens met een bootje, met wat gezellige mensen van het NNO. We houden niet alleen van de bergen en de natuur, maar ook van lekker eten, drinken en gezelligheid.”
De NNO eetclub
Zo hebben Quirijn en Marijke een eetclubje opgericht binnen het NNO, een idee dat ontstond in de kroeg. En nee, het is geen kookclubje. Quirijn: “Het is een éétclubje. We koken niet, maar gaan steeds ergens anders met elkaar eten. We nodigen ook graag mensen bij ons thuis uit, zeker als het zomer is en we in de tuin kunnen zitten. We zorgen dan voor lekkere hapjes, goede wijn of het juiste speciaalbier en maken er een soort Mediterrane enclave van.”
Oppas voor Ivar
Marijke: “Wat wel soms lastig is aan het spelen in hetzelfde orkest is dat de reguliere kinderopvang niet is ingericht op onze flexibele werkuren. Bovendien werken wij heel vaak ‘s avonds. Gelukkig wonen mijn ouders ook in Haren en zij passen vaak op Ivar. Hij slaapt soms ook bij hen als we een ver optreden hebben. Gisteren speelden we bijvoorbeeld in Amsterdam. Om 14.00 uur gingen we weg en om 1.30 uur ’s nachts waren we weer thuis. Dan is het wel zo fijn als Ivar bij mijn ouders kan slapen en we hem de volgende ochtend weer kunnen ophalen.
De X-factor
Dat beide muzikanten in hetzelfde orkest zijn beland, is overigens een klein wonder te noemen. Quirijn vergelijkt het worden aangenomen door een professioneel orkest met het winnen van een seizoen X-factor: “Soms melden zich wel 60 of 70 mensen aan voor een auditie, waarvan er maximaal 30 worden uitgenodigd om daadwerkelijk te komen spelen. Eerst vindt er een eerste ronde achter een scherm plaats, waarbij de meesten afvallen. Daarna volgt een tweede ronde met de overgebleven kandidaten zonder scherm. Als er een kandidaat voldoende stemmen heeft, wordt diegene aangenomen. Het is eigenlijk best bijzonder dat dit ons allebei bij hetzelfde orkest is gelukt.” Marijke: “Vervolgens moet je ook de proeftijd van een jaar nog doorstaan. Die is er voor bedoeld om te ontdekken of je speelniveau ook in het orkest hoog genoeg is, en of je speelstijl en persoonlijkheid bij het orkest passen.”
Het NNO is volgens Quirijn en Marijke de laatste jaren steeds beter geworden. Er zijn de laatste tijd veel goede jonge musici aangenomen. Niet alleen uit Nederland, maar uit heel Europa. Quirijn: “We hebben net een auditie gehad voor tweede trombone. Er waren ruim 60 aanmeldingen. De kandidaten kwamen uit Nederland maar bijvoorbeeld ook veel uit Zuid-Europa, Zweden, Frankrijk, Engeland en Kroatië. Blijkbaar zijn veel musici bereid om naar Nederland te verhuizen voor een baan bij het NNO.”
Als je zo intensief met de muziek bezig bent, dan zegt dat wel wat. Terwijl leeftijdsgenoten vroeger gingen voetballen of gamen, waren wij een aantal uren per dag of week aan het oefenen op ons instrument
Marijke: ‘Het orkest is niet alleen goed van niveau, maar ook gezellig. Er spelen veel leuke mensen”. Quirijn en Marijke blijven dan ook lekker zitten waar ze zitten: ze hebben hun plek gevonden bij het NNO. Het orkest waar ze allebei muziek kunnen maken, samen met gelijkgestemden die er allen voor gaan. Samen kippenvel-momenten creëren. Marijke: “Muziek kan me soms echt ontroeren. Er zit zo’n schoonheid in.”
De schoonheid van klassieke muziek
Het muzikale stel gunt deze zelfde ervaring ook aan andere mensen. Ze zien het dan ook als missie om zoveel mogelijk mensen kennis te laten maken met de schoonheid van klassieke muziek. “Die missie delen we denk ik met iedereen die in het orkest zit. Als je zo intensief met muziek bezig bent, dan zegt dat wel wat. Terwijl leeftijdsgenoten vroeger gingen voetballen of gamen, waren wij een aantal uren per dag of week aan het oefenen met ons instrument. Je kunt wel talent hebben, maar dat alleen is niet genoeg. Het betekent ook veel discipline opbrengen en hard werken. Goede leraren hebben, ouders die accommoderen. Aan het einde van je middelbare school kiezen voor het conservatorium, voor een onzeker beroep met een lage financiële zekerheid. Waarom doe je dat? Geld verdienen staat waarschijnlijk ergens onderaan dat lijstje.”
Quirijn zelf is niet direct van de middelbare school overgestapt naar het conservatorium. Zijn ouders zijn allebei beroepsmusici geweest en drukten hem op het hart om eerst nog een jaar op ontdekkingsreis te gaan, voor een definitief besluit te maken voor een vervolgopleiding. Met zijn schooldiploma kon hij ten slotte nog alle mogelijke kanten op. Quirijn: “Ik ben een jaar naar Amerika geweest om daar op een universiteit aan vier verschillende studies te proeven. Ik vond veel dingen interessant en heb ook nog een bedrijfje opgezet, maar als ik moet kiezen, maak ik toch het allerliefst muziek.”
Poolonderzoeker of accountant
Quirijn en Marijke zouden dan precies zo reageren als Ivar later aan zou geven beroepsmusicus te willen worden. “Het is, denk ik, een illusie dat je als ouders de beroepskeuze van je kind kunt sturen”, vertelt Quirijn. “Hoogstens kun je zeggen: weet je het zeker? Kijk nog eens verder. Je wordt er nooit slechter van om te kijken wat je nog meer zou kunnen doen.” Marijke vult aan: “En als hij uiteindelijk poolonderzoeker of accountant wil worden, prima toch?”
Zelf kunnen ze zich geen mooier beroep voorstellen dan het spelen in een symfonieorkest. “Ons vak bestaat uit een zoektocht naar iets moois maken”, zegt Quirijn. “Samen een magisch moment creëren geeft een enorme kick. Wat herinner je je aan het einde van de rit? Wat maakt het leven de moeite waard? Wat zijn de mooie dingen van het leven? Muziek kan één van die dingen zijn”. Marijke knikt. Dat is iets wat ze elkaar niet uit hoeven te leggen.
Dit interview verscheen in het NNO Magazine februari 2020. Wilt u het Magazine ook ontvangen? Klik dan hier voor meer informatie.
