‘Een prachtige kans’ noemt fluitist Francesco Gatti de muziekreis naar het Italiaanse Lucca. In de stad waarin hij opgroeide organiseerde hij voor NNO’s blazerskwintet – waarvan hij deel uitmaakt – een concert en het geven van masterclasses. ,,Het was geweldig.’’
Tekst: Karlijn ter Horst | Foto: Isabel van der Vlugt
Samen met hun gids en collega Francesco togen klarinettist Joost van Rheeden, fagottiste Marije van der Ende, hoorniste Hanna Guirten en hoboïste Justine Gerretsen begin juli naar Lucca. Naar Francesco’s alma mater: Istituto Superiore di Studi Musicali “L.Boccherini”. ,,Ik wil meer dan alleen spelen bij het orkest en projecten doen met mijn naaste collega’s. Omdat ik de mensen hier ken, konden we in Lucca spelen.’’
Trots
Terug naar ‘zijn’ stad, met zijn collega’s. ,,Het was mooi. Mijn collega’s zijn een erg belangrijk onderdeel van mijn leven.’’ Trots was hij, dat hij in de stad waarin hij opgroeide en aan de mensen die hem muziekonderwijs gaven kon laten zien wat zij als blazerskwintet in hun mars hebben. ,,Wat wij doen maakt me trots. We spelen op zo’n hoog niveau. Het project was echt geslaagd’’, vertelt Francesco.
Geen concert, maar een voorstelling
Het kwintet koos, in plaats van een concert te spelen, bewust voor een voorstelling. ,,We besloten niet alleen kwintetstukken te spelen, maar juist om een beetje out of the box te onderzoeken.’’ Zo speelden ze ook minder populaire solostukken en duetten, uit landen van over de hele wereld. ,,We wilden ook stukken spelen die de geschiedenis weergeven; hoe de instrumenten werken, wat de capaciteiten zijn en waarom het simpelweg mooi is’’, legt Francesco uit.
Vooral er een voorstelling van maken vond hij spannend. Uit het hoofd gespeeld, bijvoorbeeld. Met Francesco als verteller, die de onderdelen aan elkaar vlechtte. ,,En met beweging op het podium. Dat zie je bij een concert niet.’’ Hoewel dat vooral voor zijn collega’s was weggelegd, bekent hij. ,,Ik hou niet zo van veel lopen op een podium. Ik speel liever. Iedereen deed dat waarbij diegene het meest comfortabel was en dat was het mooie.’’
Dubbel verantwoordelijk
Naar de voorstelling kwamen ook de studenten aan wie het kwintet masterclasses gaf. ,,Masterclasses geven is heel erg leuk om te doen. Maar ook best spannend’’, vertelt Francesco. ,,Ik ben niet veel ouder dan de meeste studenten hier.’’ Vijfentwintig is hij. De fluitist kwam zelfs oud-klasgenoten tegen die nog studeren. ,,Ik voelde me dubbel verantwoordelijk. Als je nog jong bent, checken mensen sneller of het inderdaad wel klopt wat je zegt. En dan is het ook nog op mijn oude opleidingsinstituut.’’
Het mooiste van de reis vond hij toch het niet-muzikale. ,,Ik vond het heel erg fijn om in een andere omgeving tijd door te brengen met mijn collega’s.’’ Hij gidste ze langs de mooiste plekjes van Lucca en nam ze mee naar zijn favoriete restaurants. ,,Dat was geen democratische keuze’’, vertelt hij lachend. Gelukkig viel de echte Italiaanse pizza bij zijn vier collega’s in de smaak.
