Updates
Recensie Stabat Mater Dagblad van het Noorden ★★★★★
Op 24 oktober vond in De Oosterpoort in Groningen een indrukwekkende uitvoering plaats van Dvořáks Stabat Mater, onder leiding van dirigent Hartmut Haenchen, met solisten Lenneke Ruiten (sopraan), Anna Larsson (alt), Tomislav Mužek (tenor) en Anthony Robin Schneider (bas), ondersteund door het NNCK-koor.

DvhN, Job van Schaik – 25 oktober 2024
Wat is het NNO onder dirigent Hartmut Haenchen toch ongelofelijk goed | recensie ★★★★★
Passieconcerten in oktober? Het NNO en NNCK voeren het Stabat Mater van Antonín Dvorák uit. Een gebeurtenis van jewelste, bleek bij de eerste uitvoering in Groningen. Het goede nieuws: u kunt nog naar Drachten en Leeuwarden.
In de rooms-katholieke liturgie sterft Christus elke dag aan het kruis en staat Hij ook elke dag weer op. Het is dus goed verdedigbaar dat het Noord Nederlands Orkest en het Noord Nederlands Concertkoor eind oktober passieconcerten geven. En hoe!
Koor en orkest, bijgestaan door vier uitstekende solisten, transformeerden Dvoráks muzikale verbeelding van het verdriet van Maria, de Moeder Gods, tot een aangrijpende gebeurtenis, die niet alleen de ziel beroerde maar ook fysiek aangreep. Zozeer zelfs dat je je er bijna ongemakkelijk bij begon te voelen.
Mag je hier wel zo intens van genieten? Kun je de diepe smart van Maria bij het aanschouwen van haar gekruisigde zoon wel zo groots en meeslepend voor het voetlicht brengen, met zulke mooie muziek? Past dat wel, zo zwijmelend zwelgen in dat universele verdriet aan de voet van het kruis?
Drie kinderen verloren
Dvorák schreef zijn Stabat Mater in de jaren 1876 en 1877, een periode waarin hij zelf drie kinderen verloor. Misschien is dat een verklaring voor de intensiteit van deze muziek, die slechts zelden wordt uitgevoerd. Het NNO en NNCK hadden het ruim 32 jaar geleden, in de vastentijd van 1992, voor het laatst op de lessenaars straan.
In De Oosterpoort in Groningen wierpen koor en orkest nadrukkelijk de vraag op waarom het eigenlijk zo weinig te horen is. Als je, zoals dirigent Hartmut Haenchen, fijnzinnig schildert met trage, lange lijnen, variërend met enorme dynamische contrasten en subtiel uitgelichte details, dan kun je niet anders dan stamelend concluderen: ‘Maar dit is een meesterwerk!’
Het was in Groningen alsof we tijdens het concert werden opgenomen in een langzame stroom vol muzikale warmte, hoop en liefde, die ons voor even verzoenden met de smart waarvan de teksten spraken. Gedurende 80 minuten werden we opgelicht uit tijd en ruimte (en onze muizenissen), iets dat je niet vaak meemaakt in de concertzaal.
Het wonder geschiedde
Dat het wonder geschiedde, had alles te maken met orkest en koor, die heel secuur de dirigent volgden en fraai in balans waren. Want wat is dit orkest toch ongelofelijk goed! De zinderende warmte van de strijkers, de volkomen beheerste klankontplooiing, de welhaast vanzelfsprekende wendbaarheid, je zou bijna vergeten hoe bijzonder het is dat we in het Noorden zoiets hebben.
Ook het Concertkoor maakte in Groningen diepe indruk. Soms fluisterzacht, dan weer losbarstend in volle glorie, en ondanks de enorme omvang toch uitstekend verstaanbaar zingend. Het was allemaal zo overweldigend dat de vier prima solisten (met een invaltenor) er zelfs een beetje tegen wegvielen.